កិច្ចការ ២៧
លោកប៉ូលចុះសំពៅទៅក្រុងរ៉ូម
២៧នៅពេលគេសម្រេចឲ្យយើងចុះសំពៅទៅស្រុកអ៊ីតាលី ពួកគេបានប្រគល់លោកប៉ូល និងអ្នកទោសខ្លះទៀត ឲ្យទៅឈ្មោះយូលាស ជានាយទាហានម្នាក់របស់កងទ័ពព្រះចៅអធិរាជ ២ដូច្នេះយើងក៏ជិះសំពៅមួយមកពីក្រុងអាត្រាមីតដែលបម្រុងនឹងធ្វើដំណើរ ទៅកន្លែងផ្សេងៗ តាមបណ្ដោយឆ្នេរស្រុកអាស៊ី ហើយយើងបានចេញសំពៅទៅ ដោយមានលោកអើរីស្តាក ជាអ្នកស្រុកម៉ាសេដូនទៅជាមួយ។ ៣នៅថ្ងៃបន្ទាប់ យើងក៏ចូលចតនៅក្រុងស៊ីដូន ហើយលោកយូលាស បានប្រព្រឹត្តចំពោះលោកប៉ូលដោយសប្បុរស គឺបានអនុញ្ញាតឲ្យលោកប៉ូលទៅឯមិត្តភក្ដិ ដើម្បីឲ្យគេជួយឧបត្ថម្ភគាត់។ ៤បន្ទាប់មក យើងបានចេញសំពៅពីទីនោះ សរសៀរតាមកោះគីប្រុសព្រោះបញ្ច្រាសខ្យល់។ ៥ក្រោយពីបានធ្វើដំណើរ ឆ្លងកាត់លំហសមុទ្រ តាមបណ្ដោយឆ្នេរស្រុកគីលីគា និងស្រុកប៉ាមភីលា យើងក៏មកដល់ក្រុងមីរ៉ាក្នុងស្រុកលូគា។ ៦នៅទីនោះ លោកនាយទាហាន រកបានសំពៅមួយ មកពីក្រុងអ័លេក្សានទ្រា ដែលកំពុងធ្វើដំណើរទៅស្រុកអ៊ីតាលី ដូច្នេះគាត់ក៏នាំយើងចុះក្នុងសំពៅនោះ។ ៧ពេលធ្វើដំណើរសន្សឹមៗ យ៉ាងពិបាកអស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ យើងក៏មកដល់តាមបណ្ដោយឆ្នេរក្រុងគ្នីដូស ដោយខ្យល់មិនអនុគ្រោះឲ្យយើងទៅមុខទៀត យើងក៏ជិះសរសៀរតាមកោះក្រេតដោយឆ្លងកាត់ជ្រោយសាលម៉ូន។ ៨បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរ តាមបណ្តោយកោះនោះយ៉ាងពិបាកមក យើងក៏មកដល់កន្លែងមួយ ឈ្មោះកំពង់ផែលំអ នៅជិតក្រុងឡាសេ។ ៩កាលបានកន្លងផុតទៅជាច្រើនថ្ងៃហើយ ការធ្វើដំណើរតាមសំពៅ ក៏លែងមានសុវត្ថិភាពដែរ ព្រោះថ្ងៃបុណ្យតមអាហារ បានកន្លងផុតហើយ ដូច្នេះលោកប៉ូលក៏ដាស់តឿន ១០ពួកគេថា៖ «បងប្អូនអើយ! ខ្ញុំយល់ឃើញថា ការធ្វើដំណើរតាមសំពៅ នឹងមានអន្ដរាយ ព្រមទាំងមានការខាតបង់ច្រើន គឺមិនត្រឹមតែសំពៅ និងទំនិញប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងជីវិតរបស់យើងទៀតផង» ១១ប៉ុន្ដែលោកនាយទាហាន ជឿអ្នកបើកសំពៅ និងម្ចាស់សំពៅ ច្រើនជាងពាក្យសំដីដែលលោកប៉ូលនិយាយ។ ១២ដោយកំពង់ផែនោះ មិនអំណោយផលសម្រាប់ការស្នាក់នៅក្នុងរដូវរងា មនុស្សភាគច្រើន បានសម្រេចចិត្ដចេញដំណើរពីទីនោះ បើយ៉ាងណាៗនឹងទៅដល់ស្រុកភេនីស ជាកំពង់ផែមួយនៃកោះក្រេត ដែលបែរមុខទៅទិសនិរតី និងទិសពាយ័ព្យ ដើម្បីស្នាក់នៅក្នុងរដូវរងា។
ខ្យល់ព្យុះនៅលើសមុទ្រ
១៣ពេលខ្យល់ទិសខាងត្បូងបក់រំភើយៗពួកគេគិតថាបានសម្រេចបំណង ក៏ទាញយុថ្កា ហើយធ្វើដំណើរតាមបណ្ដោយកោះក្រេត ១៤ប៉ុន្ដែមិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ខ្យល់ព្យុះមួយឈ្មោះអ៊ើរ៉ាគ្លីដូនបានបោកបក់ប៉ះសំពៅ ១៥នាំយកទៅ ហើយដោយយើងមិនអាចបើកបញ្ច្រាសខ្យល់បាន យើងក៏បណ្តោយសំពៅឲ្យរសាត់តាមខ្យល់។
១៦កាលបានមកដល់ក្បែរកោះតូចមួយឈ្មោះក្លូដេ យើងអាចលើកសំប៉ានឡើងបានយ៉ាងពិបាក។ ១៧បន្ទាប់ពីលើកសំប៉ានរួចហើយ ពួកគេក៏ប្រើខ្សែពួរចងជុំវិញសំពៅ ហើយដោយខ្លាចក្រែងលោសំពៅកឿង នៅទឹករាក់ក្នុងឈូងសមុទ្រសៀរទីស ពួកគេក៏ទម្លាក់ក្តោងចុះឲ្យសំពៅរសាត់តាមខ្យល់ ១៨ហើយនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្យល់ព្យុះនៅតែរុញច្រានយើងយ៉ាងខ្លាំង ពួកគេក៏ទម្លាក់ទំនិញចោល ១៩រួចនៅថ្ងៃទីបីពួកគេក៏គ្រវែងឧបករណ៍សម្រាប់សំពៅចោលទៀត ដោយដៃរបស់ពួកគេផ្ទាល់។ ២០ដោយគ្មានពន្លឺថ្ងៃ ឬផ្កាយបំភ្លឺ អស់រយៈពេលច្រើនថ្ងៃ ហើយព្យុះ នៅតែបោកបក់មិនថមថយសោះ។ នៅទីបំផុតយើងក៏អស់សង្ឃឹមទាំងស្រុងថា នឹងបានរួចជីវិត។
២១បន្ទាប់ពីបានអត់អាហារជាច្រើនថ្ងៃមក លោកប៉ូលក៏ក្រោកឈរនៅកណ្តាលចំណោមពួកគេ ហើយនិយាយថា៖ «ឱបងប្អូនអើយ! បងប្អូនគួរតែស្តាប់តាមខ្ញុំ ហើយមិនចេញដំណើរពីកោះក្រេតមក នោះបងប្អូននឹងចៀសផុតពីអន្តរាយ និងការខាតបង់យ៉ាងដូច្នេះមិនខាន ២២ប៉ុន្ដែពេលនេះ ខ្ញុំសូមដាស់តឿនបងប្អូនឲ្យមានទឹកចិត្ដឡើង ព្រោះគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បាត់បង់ជីវិតឡើយ លើកលែងតែសំពៅប៉ុណ្ណោះ ២៣ដ្បិតយប់មិញ មានទេវតារបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះរបស់ខ្ញុំ និងជាព្រះដែលខ្ញុំបម្រើដែរ បានឈរក្បែរខ្ញុំ ២៤ប្រាប់ថា ប៉ូលអើយ! កុំខ្លាចអី អ្នកត្រូវឈរនៅចំពោះមុខព្រះចៅអធិរាជ ហើយមើល៍ ព្រះជាម្ចាស់ បានប្រទានពួកអ្នកទាំងឡាយដែលធ្វើដំណើរជាមួយអ្នកដល់អ្នកហើយ ២៥ដូច្នេះ បងប្អូនអើយ! ចូររីករាយឡើង ដ្បិតខ្ញុំជឿព្រះជាម្ចាស់ថានឹងកើតមានសព្វគ្រប់ ដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលប្រាប់ខ្ញុំ ២៦គឺយើងត្រូវកឿងលើកោះណាមួយមិនខាន»។
សំពៅរបស់លោកប៉ូលលិចទៅក្នុងសមុទ្រ
២៧លុះដល់យប់ទីដប់បួន ពេលយើងកំពុងរសាត់ នៅកណ្ដាលសមុទ្រអាឌ្រានៅពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ ពួកអ្នកដើរសំពៅក៏សនិ្នដ្ឋានថា ពួកគេចូលជិតដីគោកណាមួយហើយ ២៨ដូច្នេះ ពេលពួកគេស្ទង់ជម្រៅទឹកមើល ក៏ឃើញថា មានជម្រៅ ប្រហែលសាមសិបប្រាំមួយម៉ែត្រ លុះទៅមុខបន្តិច ពេលពួកគេស្ទង់ជម្រៅទឹកមើលម្តងទៀត ក៏ឃើញថាមានជម្រៅប្រហែលម្ភៃប្រាំពីរម៉ែត្រ ២៩ហើយដោយខ្លាចក្រែង សំពៅកឿងនៅកន្លែងណាមួយ ពួកគេក៏ទម្លាក់យុថ្កាទាំងបួនចុះពីកន្សៃសំពៅ ហើយពួកគេក៏បន់ឲ្យមានថ្ងៃវិញ ៣០ប៉ុន្ដែពេលពួកអ្នកដើរសំពៅរករត់ចេញពីសំពៅ ហើយសម្រូតសំប៉ានទៅក្នុងសមុទ្រ ដោយធ្វើពុតហាក់ដូចជា ទម្លាក់យុថ្កាពីក្បាលសំពៅ ៣១លោកប៉ូលក៏ប្រាប់លោកនាយទាហាននិងពួកទាហានថា៖ «បើអ្នកទាំងនេះមិននៅក្នុងសំពៅទេ នោះអ្នករាល់គ្នាមិនអាចរួចជីវិតបានឡើយ» ៣២ពេលនោះ ពួកទាហាន ក៏កាត់ផ្តាច់ខ្សែចងសំប៉ានចោល ហើយបណ្ដោយឲ្យវាអណ្ដែតទៅ។ ៣៣លុះដល់ទៀបភ្លឺ លោកប៉ូលបានលើកទឹកចិត្ត ពួកគេទាំងអស់គ្នាឲ្យបរិភោគអាហារដោយនិយាយថា៖ «ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃទីដប់បួនហើយ ដែលបងប្អូនបន្តរង់ចាំ ដោយមិនបានបរិភោគអ្វីសោះ ៣៤ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តអ្នករាល់គ្នាឲ្យបរិភោគអាហារចុះ សម្រាប់សុខភាពរបស់អ្នករាល់គ្នា ដ្បិតគ្មានសក់មួយសរសៃណា នឹងជ្រុះពីក្បាលរបស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ» ៣៥ពេលនិយាយដូច្នេះរួច គាត់ក៏យកនំប៉័ងមកអរព្រះគុណដល់ព្រះជាម្ចាស់ នៅមុខមនុស្សទាំងអស់គ្នា ហើយចាប់ផ្ដើមកាច់បរិភោគ។ ៣៦ពួកគេមានចិត្តរីករាយគ្រប់គ្នា ហើយក៏បរិភោគអាហារដែរ ៣៧នៅក្នុងសំពៅនោះ មានមនុស្សទាំងអស់ចំនួនពីររយចិតសិបប្រាំមួយនាក់។ ៣៨ពេលពួកគេបានបរិភោគអាហារឆ្អែតហើយ ពួកគេក៏សម្រាលសំពៅ ដោយទម្លាក់ស្រូវទៅក្នុងសមុទ្រ ៣៩លុះភ្លឺឡើង ក៏ឃើញដីគោកដែលពួកគេមិនបានស្គាល់ ប៉ុន្ដែមានឆកសមុទ្រ និងឆ្នេរខ្សាច់មួយ ដូច្នេះ ពួកគេក៏សម្រេចចិត្ដ ឲ្យសំពៅកឿងនៅទីនោះ ប្រសិនបើអាចបាន ៤០ដូច្នេះ ពួកគេក៏កាត់ខ្សែទុកយុថ្កា ចោលនៅក្នុងសមុទ្រ ទាំងស្រាយខ្សែពីចង្កូត ហើយលើកក្តោងខាងមុខឡើង ឲ្យខ្យល់បក់តម្រង់ទៅរកឆ្នេរ ៤១ប៉ុន្ដែពេលមកដល់កន្លែងសមុទ្រពីរប្រសព្វគ្នា សំពៅក៏កឿងហើយពេលដែលក្បាលសំពៅ គាំងនៅជាប់ទ្រឹង កន្សៃសំពៅក៏ត្រូវកម្លាំងរលកបំផ្លាញខ្ទេច។ ៤២ពេលនោះ ពួកទាហានមានផែនការថា ពួកគេត្រូវសម្លាប់អ្នកទោសចោល ក្រែងលោអ្នកណាម្នាក់ហែលគេចខ្លួន ៤៣ប៉ុន្ដែលោកនាយទាហានចង់ជួយលោកប៉ូល ក៏រារាំងពួកគេពីផែនការនេះ គាត់ក៏បានបញ្ជាពួកអ្នកដែលអាចហែលទឹកបាន ឲ្យលោតចុះពីសំពៅ ហើយឡើងទៅដីគោកមុន ៤៤រីឯអ្នកផ្សេងទៀត អ្នកខ្លះបណ្តែតខ្លួនលើបន្ទះក្តារ អ្នកខ្លះទៀតលើបំណែកផ្សេងៗពីសំពៅ ដូច្នេះយើងបានទៅដល់ដីគោកដោយសុវត្ថិភាពគ្រប់គ្នា។